[:de]Das Wetter hat sich beruhigt, kein Regen in Sicht. Lobke möchte die Route erneut fahren … Warum bloss?

Naja, die letzten Tage waren wir hauptsächlich auf langweiligem Asphalt unterwegs – sie will abseits fahren. Soweit, so gut.

Ganz ehrlich: Das hätten wir besser nicht gemacht!

Also, es geht wieder los – Ziel: nach gut 120km auf der anderen östlichen Seite wieder auf eine Teerstrasse zu gelangen. Es beginnt ganz gut – langsam kommen wir gut voran, die Reifen ziehen die Matsch nicht so an, wie noch gestern. Das ändert sich jedoch, als wir in die Regionen kommen, die deutlich mehr Regen tags zuvor abbekommen haben. Pfützen versperren uns den Weg – an durchfahren ist nicht zu denken. Wir halten immer wieder an und prüfen die Optionen: mitten durch geht nicht (zu rutschig), rechts vorbei geht nicht (zu rutschig), links auch nicht. Umdrehen ist auch keine Option. Also – irgendwie muss es vorbei gehen.

Lobke rutscht aus – okay, nichts passiert. Weiter geht’s. Das ganze wiederholt sich noch 2x. Zum Glück passiert nie etwas. Aber es kostet Kraft und Zeit (die spielt aber keine grosse Rolle).
Lobke verliert ein bisschen den Mut und so muss Tom erst das eine, dann das andere Motorrad durch die rutschigen und matschigen Passagen fahren. Die Kräfte schwinden – bei mindestens 30 Grad.
Wir haben Wasser dabei, trinken aber beide nicht ausreichend …

Dann erwischt es auch Tom und er rutscht weg. Das Aufheben kostet wieder viel Kraft. Wir beschliessen, eine längere Pause zu machen, essen und trinken.

Gut eine Stunde später fahren – wenn man das überhaupt so nennen kann – wir weiter. Dabei suchen wir einen Platz für die Nacht. Einmal werden wir in dieser unwirklichen Gegend abgewiesen – dann kommen wir an eine Estancia, bei der es viel Platz für ein Zelt gibt.
Es ist schon kurz vor Sonnenuntergang und der Chef ist noch nicht da – er soll nett sein, aber ohne seine Zustimmung können wir das Zelt nicht einfach aufbauen. Warten ist angesagt.

Es ist kurz vor 21 Uhr, da kommt er endlich – Alberto.
Er stimmt zu – wir sollen die Motorräder neben dem Haus parken. Dann muss ein befreundeter Tierarzt das „Gästezimmer“ räumen und wir müssen dort einziehen. Sensationell.
Natürlich gibt es Mate-Tee, dann ein leckeres Abendessen. Wir sind überglücklich, weil wir soooo müde sind.

Und all das, nach gut 60 Kilometern![:nl]Het weer is wat gekalmeerd,  geen regen in aankomst. Lobke wil nogmaals proberen om de route te rijden… Waarom zouden we eigenlijk?

Nou ja, de laatste dagen waren we vooral op saaie asfaltwegen onderweg – ze wil graag ded gebaande paden achtet zich laten. Tot zover alles ok.

Heel eerlijk gezegd: dat hadden we beter niet kunnen doen!

Maargoed, we vetrekken – doel: na ruim 120 km aan de andere kant oostelijk weer op asfalt uit te komen. Het begint prima – langzaam maar zeker komen we vooruit, de modder kleeft niet zo aan de banden als gisteen het geval was. Maar dat verandert als we in het gebied komen dat de dag ervoor duidelijk meer regent gehad heeft. Brede plassen versperren ons de weg – er doorheen rijden is geen optie. Steeds weer houddn we aan en bekijken de mogelijkheden: er dwars doorheen gaat niet (te glibberig), rechts er langs gaat niet (te glibberig), links er langs gaat ook niet (te glibberig). Omdraaien is ook geen optie. Dus – op de een of andere manier moeten we er doorheen.

Lobke glijdt uit – ok, alles in orde. We gaan door. Dat gebeurt nog 2x. Gelukkig gebeurt niks ernstigs. Maar het kost kracht en tijd (dat laatste is niet zo belangrijk).

Lobke wordt een beetje onzeker en daarom brengt Tom eerst de ene, dan de andere motor door de glibberige en modderige stukken. De krachten laten na – bij minstens 30 graden.

We hebben water bij ons, maar we zijn zo druk met onze worsteling dat we niet genoeg drinken…

Dan is Tom ook de klos en glijdt uit. Het optillen van de motor kost wederom kracht. We besluiten om een lange pauze te maken, te eten en te drinken.

Na een uur rijden we – voor zover je het rijden kunt noemen – verder. We zijn op zoek naar een plek voor de nacht. Als we eindelijk bij een boederij aankomen en vragen of we mogen kamperen worden  we verbazingwekkend afgewezen – een klein eindje verder stuiten we op nog een estancia, waar erg veel plaats is voor een tentje.

De zon gaat al bijna onder en de chef is er nog niet – hij schijnt aardig te zijn, maar zonder zijn toestemming kunnen we niet zomaar onze tent opbouwen. We moeten wachten…

Vlak voor 21 uur komt hij eindelijk thuis – Alberto (is voor 7000 koeien verantwoordelijk – de eigenaren van het 10.000 hectaren grote landgoed wonen in Buenos Aires en komen slechts af en toe voorbij met hin privevliegtuig op de eigen landingsbaan om polshoogte te nemen).

Hij vindt het goed – we moeten de motoren naast het huis parkeren. Dan wordt de bevriende dierenarts die er toevallig ook is, de gastenkamer klaarmaken want er is geen sprake van dat we buiten slapen. Super.

Natuurlijk drinken we eerst mate-thee, waarna onze buiken goed gevuld worden met vlees van eigen koeien. We zijn als kinderen zo gelukkig van deze gastvijheid (en omdat geen nachtelijke asado op het menu staat), temeer omdat we zooooo moe zijn.

En dat, na zo’n 60 kilometer![:]