Iguazu

[:de]Brasilien – Pantanal und die Tiere[:nl]Brazilie – Pantanal en...

10/11/2016 Comments (2) Blog

[:de]Ungeplante Tage in Paraguay[:nl]Onverwachte dagen in Paraguay[:en]Unexpected days in Paraguay[:]

[:de]Paraguay
Wir fahren gemeinsam bis Coronel Oviedo, essen unterwegs noch in einer guten Churassceria zu Mittag, dann geht weiter. Friedhelm fährt voraus, Lobke folgt, dann kommt Tom. Plötzlich wird Lobke langsam – ein Polizist springt auf die Strasse und winkt uns beide raus – Friedhelm durfte durchfahren. Auf dieser Strasse darf man 60km/h fahren – wir wären 80km/h gefahren – so seine Behauptung. Oh man, dass kennt Tom doch irgendwie aus Montenegro. Es gibt ein kurze Diskussion, dann wird klar: der Typ will Bares. Natürlich waren wir nicht zu schnell. Natürlich gibt es kein Beweisfoto oder ähnliches. Kurz und gut – mit 20 Guarani sind wir dabei. Tom versteht die Welt nicht – und Ungerechtigkeiten dieser Art gehen für ihn gar nicht. Da wir weiter wollen, bleibt uns nichts anderes übrig, als zu zahlen. Da kommt der Chef des korrupten Polizisten genau in dem Moment auf uns zu als Tom bereit ist, zu zahlen. Tja, jetzt will der Typ zum Glück das Geld nicht mehr und wir verziehen uns schnellstmöglich …
Über iOverlander haben wir eine Unterkunft gefunden, die wir uns gerne anschauen wollen – und so landen wir bei Walter. Walter ist ein gebürtiger Hesse – und wie es sich gehört, verstehen Tom und Walter sich auf Anhieb. Walter lebt seit gut 30 Jahren in Paraguay und bietet dort Touren mit seinen Citroen 2 CV (Ente) an!

paraguay01
Wir haben den Garten fast für uns alleine – lediglich mit Paul, der Schildkröte, müssen wir uns den Platz teilen.
Angedacht haben wir eine Übernachtung – letztendlich werden es 4. Wir fühlen uns wohl, wollen mal abschalten und ein wenig entspannen. Walter ist sehr hilfsbereit und hat in seiner Garage alles, was wir benötigen, um die Motorräder mal wieder etwas zu überprüfen. Zudem bietet die „Werkstatt“ auch ein paar Schrauben und weitere Kleinigkeiten, die wir benötigen.

paraguay02
Walter versorgt Lobke mit Kaffee, fährt uns zum nahegelegenen Supermarkt und ist uns mit seinen Tipps rund um Paraguay und Bolivien sehr bei der weiteren Routenplanung behilflich.
Wir besuchen noch den örtlichen Markt, grillen am Abend und bereiten uns auf die Weiterreise Richtung Norden nach Brasilien vor.

Nach 4 Tagen ist es endlich wieder soweit – die Moto-Nomaden sind wieder on tour!

Gut 100km nach Coronel Oviedo wollen wir nochmals in Paraguay tanken. Bei der Anfahrt zur Tankstelle wird Lobke von einem nachfolgenden Autofahrer darauf aufmerksam gemacht, dass sie etwas verloren hat. Da sie nichts finden kann uns auch nicht alles versteht, fällt ihr erst beim Tanken auf, dass der Ersatzbenzinkanister fehlt. So ein Mist!
Erst fährt Tom alleine ein Stück zurück, später dann noch wir beide – aber wir können den Kanister nicht finden. Wir sind verärgert, doch ändern können wir es nicht … Also geht es weiter Richtung Norden.

Die Landschaft in diesem Teil Paraguay’s gefällt uns deutlich besser, als in dem Teil von der brasilianischen Grenze bis Coronel Oviedo. Wir versuchen, einen neuen Benzinkanister zu bekommen, was nicht so leicht ist.
In Santa Schnickschnack werden wir von der Polizei angehalten –  Reisepass und Fahrzeugpapiere … tja, und wir sind gar nicht offiziell nach Paraguay eingereist … Wir versuchen, die beiden Polizisten in ein Gespräch über unsere Reise zu verwickeln. Es dauert eine Weile, dann lassen sie uns weiterfahren.
Dann finden wir einen 10L-Kanister, den wir an Lobke’s CCM anbringen – weiter geht’s … bis – naja, bis zur nächsten Polizeikontrollen. Ganz ehrlich – warum man an einer so abgelegenen Stelle überhaupt jemanden kontrolliert? Wir wissen es nicht – jedoch ahnen wir, was uns erwartet.
Reisepass + Fahrzeugpapiere! Oh, da fehlt ein Einreisestempel! Da schlägt diese Pappnase doch vor, dass wir zurück nach Foz do Iguazu fahren (400 km) und nochmals offiziell einreisen!!!!!! Naja, klar – der will Kohle … er hat es auf 10 Dollar abgesehen – die wir jedoch nicht haben (oder vorgeben, nicht zu haben). Tom bietet ihm nach dem Motto „Friss oder stirb“ unsere letzten Guarani an – ca. 4 Euro … Er nimmt sie und ab geht’s … Wir haben die Schnauze voll von korrupter Polizei und wissen: das wird erst der Anfang gewesen sein.

Es wird schon ein bisschen spät, bis wir uns um eine Unterkunft kümmern. An einer Schule – das war uns erst nicht bewusst – werden wir abgewiesen. Dann sehen wir eine tolle Estancia und fragen nach. Der Besitzer Pedro wird gerufen und ist einverstanden. Wir sind happy, da wir so müde sind. Schnell wird das Zelt aufgebaut – direkt am Fluss und noch vor Sonnenuntergang … Wirklich prima.
Pedro entpuppt sich als wortkarg, aber sehr hilfsbereit. Er zeigt und Dusche und Toilette – Fusspilz lässt grüssen … dann fragt er, ob wir Fleisch mögen. Na klar … und schwupps ist Pedro verschwunden.
Er kommt wieder mit einem wirklich tollen Stück Fleisch, ein paar Bier, Cola, Maniok und Tomaten. Das Grillfeuer ist schnell entfacht – dann müssen wir duschen (hoffentlich haben wir nicht so gestunken). Als wir uns dem Feuer nähern, beginnen unsere Augen zu leuchten – es sieht wirklich toll aus. Mit der Kohle, die Pedro benutzt, würde man in Deutschland 3x grillen.
Das Fleisch – es ist tatsächlich nur für uns 3, schmeckt sehr lecker und ist reichlich. Nach dem Essen ziehen wir uns müde zurück ins Zelt.

Wir werden in der Nacht häufig wach, da die Strasse nicht weit entfernt ist und viel Verkehr Richtung Ponta Bora führt. Als wir aufstehen, hat Pedro schon das Frühstück vorbereitet – Wahnsinn, dabei wollten wir doch eigentlich nur einen Platz zum Campen für die Nacht.
Wir bekommen den Tipp, dass die Strasse nach Bella Vista ganz gut befahrbar sein sollte. Walter empfahl uns diese Schmugglerstrasse (inzwischen eher „ehemalige“) und wir machten uns nach der Verabschiedung von Pedro auf den Weg nach Bela Vista.

Da wir keinen Einreisestempel für Paraguay haben, befürchten wir weitere Kontrollen und Zahlungen. Direkt an der Abzweigung nach Bela Vista fragen wir nochmals Polizisten nach dem Weg. Bereits 2km später werden wir wieder angehalten. Polizeikontrolle. Das kann doch nicht wahr sein – also – Tom verwickelt den Polizisten so lange in ein Gespräch, bis dieser fasziniert von unserer Reise ist und uns noch Tipps für die Fahrt nach Brasilien gibt. Dann können wir problemlos weiterfahren.

paraguay03

Es folgen ein paar Kilometer Asphalt, dann wird es rot-sandig! Aber grundsätzlich wirklich gut zu fahren. Wir lassen es langsam angehen, wollen sturzfrei durch den Tag und die gut 80 Kilometer kommen. Das schaffen wir und sind heilfroh, auf der anderen Seite in Brasilien anzukommen. Wobei uns nicht klar ist: sind wir jetzt schon in Brasilien oder nicht?[:nl]Paraguay
Samen gaan we naar Coronel Oviedo, lunchen onderweg nog in een goede Churassceria en gaan dan verder. Friedhelm rijdt voorop, Lobke volgt en Tom sluit de karavaan. Plotseling neemt Lobke gas terug – een politieagent springt op de straat en de houdt ons beiden aan – Friedhelm was al aan de controlepost voorbijgereden. Op deze weg is 60 km/uur toegestaan – we reden volgens de agent 80 km/uur. Dit scenario herinnert Tom aan Montenegro. Na een korte discussie wordt duidelijk: de man wil geld. Natuurlijk hebben we niet te snel gereden. Natuurlijk is er geen fotografisch bewijs of iets dergelijks. In het kort – als we 20 Guarani betalen kunnen we verder rijden. Voor Tom staat de wereld op zijn kop – dit soort onrechtvaardigheden gaan voor hem niet door de beugel. Omdat we verder willen rijden, hebben we geen andere keus dan te betalen. Precies op het moment dat Tom zover is om toch maar te betalen, komt de baas van de corrupte agent een kijkje nemen. Opeens is de steekpenning niet meer zo noodzakelijk en we maken dat we wegkomen …
Op iOverlander hebben we over een accommodatie  gelezen die ons aanspreekt – zo belanden we die avond bij Walter. Walter komt oorspronkelijk uit Hessen – en dus klikt het meteen tussen hem en Tom. Walter woont al meer dan 30 jaar in Paraguay en biedt rondreizen aan met zijn Citroen 2 CV (eend)!

paraguay01
We slaan onze tent op in de tuin, die we nagenoeg voor onszelf hebben – alleen Paul, de schildpad, scharrelt ook in het groen voorbij.
We wilden een nacht blijven en dan doorrijden naar het noorden – uiteindelijk bleven we 4 nachten. We voelden ons op ons gemak, wilden even een pas op de plaats maken en wat ontspannen. Walter is zeer behulpzaam en heeft in zijn garage al het nodige om de motoren een uitgebreide controlebeurt te geven. Bovendien biedt de „klusgarage“ ook de nodige vervangende schroeven en andere praktische kleinigheden.

paraguay02
Walter verzorgt Lobke met koffie, geeft ons een ritje met zijn 2CV naar de nabijgelegen supermarkt en helpt ons op weg met vele tips over Paraguay en Bolivia. We struinen nog over de lokale markt, barbecueën ’s avonds en bereiden ons op de verdere reis noordwaarts richting Brazilië voor .

Na 4 dagen, is de tijd gekomen om te gaan – de Moto nomaden zijn weer op tour!

Ruim 100 km na Coronel Oviedo, willen we de motoren nog in Paraguay voltanken. Als Lobke bij het tankstation aanhoudt, wordt ze gewaarschuwd door een volgende automobilist dat ze iets verloren heeft. We ontdekken niets dat we wissen en verstaan in de drukte niet alles, waardoor pas bij het tanken opvalt dat de jerrycan met reservebenzine ontbreekt. Verdorie!
We rijden een stuk terug om het ding te zoeken, maar vinden hem niet meer terug – waarschijnlijk allang door een voorbijrijdende brommer meegenomen. Balen, maar niks meer aan te doen … Dus vervolgen we onze weg naar het noorden.

Het landschap in dit deel van Paraguay bevalt ons veel beter dan het stuk van de Braziliaanse grens naar Coronel Oviedo. We zoeken een nieuwe jerrycan, wat nog een hele klus is.
Eenmaal weer op weg worden we wederom door de politie aangehouden – paspoort en kentekenbewijs … omdat we niet officieel naar Paraguay ingereids zijn wordt het een beetje heet onder de voeten … We proberen de twee agenten af te leiden met een gesprek over onze reis. Na korte tijd laten ze ons inderdaad verder rijden.
Eindelijk vinden we een 10 liter jerrycan, die we aan Lobke’s CCM bevestigen – we kunnen weer vooruit … nou ja, tot de volgende politiecontrole. Waarom zouden ze op zo’n afgelegen locatie überhaupt controleren? Geen idee – maar we vermoeden al wat ons te wachten staat.
Paspoort + papieren! Oh, daar ontbreekt een inreisstempel! De grapjas stelt voor dat we terugkeren naar Foz do Iguaçu (400 km) en opnieuw formeel inreizen !!!!!! Duidelijk – die wil geld … hij heeft zijn zinnen op $ 10 gezet – dat hebben we (zogezegd) niet. Tom biedt hem onder het motto „eten of gegeten worden“ onze laatste Guarani aan – ongeveer € 4 … Daarmee komen we weg…  We hebben genoeg van corrupte politie, hoewel we weten dat dit slechts het begin zal zijn.

Het wordt al laat en hebben nog geen onderdak gevonden. We kloppen aan bij een school – dat hadden we in eerste instantie niet door – maar konden er onze tent niet opbouwen. Dan zien we een estancia en vragen na. De eigenaar Pedro wordt opgetrommeld en heet ons welkom. We zijn blij want we zijn moe van de lange dag. Geroutineerd bouwen we onze tent op – nog net voordat de zon onder gaat en direct aan een riviertje – echt top.
Pedro blijkt niet erg spraakzaam, maar zeer hulpvaardig. We kunnen de wc en douche van zijn arbeider gebruiken… dan vraagt hij of we vlees eten. Natuurlijk… en hup is Pedro weg.
Na korte tijd komt hij terug met een geweldig stuk vlees, een paar biertjes, cola, maniok en tomaten. De barbecue wordt gelukkig wat vroeger aangestoken dan in Argentinië. Onze oogjes gaan glimmen bij het zien van dit stuk vlees boven het vuur. De hoeveelheid kolen die Pedro gebruikt, zou in Duitsland genoeg zijn voor 3 avonden barbecue. Het vlees – dat werkelijk alleen voor ons drieën is – smaakt verrukkelijk. Natafelen is hier niet zo gebruikelijk en we zijn blij dat we na het eten – moe –  in onze tent kunnen gaan.

Die nacht worden we regelmatig wakker omdat we dicht aan de doorgaande weg naar Ponta Bora slapen. Bij het ontwaken zien we dat Pedro het ontbijt al klaar heeft staan – en dat terwijl we alleen maar om een plekje voor onze tent hebben gevraagd.
Hij weet te zeggen dat de weg naar Bela Vista goed berijdbaar zou zijn. Walter raadde ons deze ’smokkelaarsweg‘ aan en na het afscheid met Pedro zetten we koers richting Bela Vista.

Omdat we geen inreis-stempel voor Paraguay hebben, vrezen we dat het betalen wordt aan de talrijke politiecontroles. Bij het zien van politie, nemen we het initiatief en vragen hen naar de weg, maken een praatje etc. Dat werkt! Na 2 km worden we opnieuw aangehouden. Wederom een controlepost. Dan kan toch niet waar zijn… Tom houdt de agent net zo lang aan de praat dat hij gefascineerd raakt over onze reis en ons nog tips geeft voor de rit naar Brazilië. Ook dit keer kunnen we probleemloos verder rijden.

paraguay03

Na een paar kilometer asfalt wordt het rood-zandig! In principe goed te rijden. We rijden op ons gemak, willen zonder vallen de dag komen en door de 80 kilometer die voor ons liggen op deze weg. We komen er goed doorheen en zijn opgelucht als we zonder kleerscheuren aan de Braziliaanse kant aankomen.  Omdat we de grensovergang ongemerkt voorbij zijn gereden moesten we nog kort navragen of we eigenlijk wel werkelijk in Brazilië waren?![:]

2 Responses to [:de]Ungeplante Tage in Paraguay[:nl]Onverwachte dagen in Paraguay[:en]Unexpected days in Paraguay[:]

  1. muva sagt:

    herrlicher bericht…..aber diese bösen polizisten…..seid bloss vorsichtig !!!!!

Schreibe einen Kommentar

4/1qjTLmJT9lh863YkQUrKu_csxNanbxnQz3_QosZJQLA
%d Bloggern gefällt das: