[:nl] Tadzjikistan, één van de zovele ‚-stan‘ landen. Ik kreeg de kans om als consulent voor Mission East een paar weken kennis te maken met een land dat me in alle opzichten verbaasd heeft. Of beter gezegd: verwonderd.

Hoewel ik me ervan bewust ben dat ik door mijn werk het voorrecht heb een ‚insiders view‘ van een land te krijgen, had ik van Tadzjikistan graag nog veel meer willen zien. Door veel verschillende mensen te spreken kom ik veel te weten; door veel onderweg te zijn krijg ik  veel te zien. Maar doordat ik me op een bepaald onderwerp moet concentreren wordt ook veel weggefilterd en de hete adem van de tijd is altijd voelbaar in mijn nek. Maar Tadzjikistan is het gelukt om in een paar weken een indruk achter te laten voor het leven.

Het landschap heeft me voor het raadsel gesteld: ‚hoe kunnen mensen hier (over)leven?‘. De onherbergzaamheid, het onbarmelijke klimaat, het eindeloze ’niks’… Daar doorheen te rijden in een Lada 4×4 en dan ineens mensen, kinderen, ezels te zien was een onwerkelijke ervaring… waar komen ze vandaan? Waar gaan ze heen? Waar vindt men hier überhaupt water? Laat staan eten???

De mensen hebben me geroerd, zoals ik in geen enkel ander land ervaren heb. In de meeste ‚arme landen‘ zijn kinderen en volwassenen met een beperking een last: ze brengen doorgaans niet veel inkomsten voor de familie binnen en zijn vaak gestigmatiseerd door bepaalde (voor)oordelen over het ontstaan en krijgen van een handicap of gehandicapt kind. Maar in Tadzjikistan, het armste land van Centraal Azië, heb ik iets heel anders ervaren. De liefdevolle bejegening van moeders, tantes, zusjes maar vooral ook vaders ten opzichte van hun gehandicapte kinderen heeft een diepe indruk op me gemaakt.

Sinds het land niet meer onder de stalen vuist van de sovjet-unie gedrukt is, hebben ouders de kans om hun (gehandicapte) kinderen niet meer gedwongen af te staan aan tehuizen, instellingen, of wegstop-centra. Sinds ze zelf mogen zorgen voor hun kinderen, doen ze dat ook. Zelfs als ze geen cent te makken hebben. Zelfs als ze de andere kinderen in het gezin daardoor een graantje minder kunnen geven.

‚Ze‘ hebben niks, en er is veel nodig. Toch ben ik van mening dat de Tajik ontzettend rijk zijn. Van de liefde, zorg, en warmte die ik in die paar weken heb ervaren, daar kunnen ‚wij‘ nog wat van leren.

Lobke

 

 

[:]