In 2005 verbracht ik mijn eerste halfjaar in Zuid-Oost Azië en trok met de rugzak door Singapore, Thailand, Laos, Viëtnam, Cambodja en de Filippijnen. In 2006 liet ik mijn baan, woning, familie en vrienden achter en ging terug naar Azië. Ik had contact gelegd met een revalidatiecentrum in Laos en kon daar gaan werken. Alle puzzelstukken vielen op hun plaats: ik zou werken met de talloze slachtoffers van de stille oorlog. Tijdens de Viëtnam-oorlog raakte Laos bezaaid met explosieven die werden gelost om met lichtere lading terug richting USA te vliegen. Daarbij kent het land een lange geschiedenis van landmijnen-gebruik waaraan vooral kinderen en boeren hun benen, armen, ogen, ingewanden of het leven moeten afstaan. Ik nam het beetje werkervaring dat ik had in de revalidatie van multi-trauma in Nederland en een flinke dosis motivatie mee en wilde mijn tijd, energie, kennis en kunde daar investeren, waar het mij het hardst nodig leek.
Ik werd dankbaar verwelkomd in de kliniek in Phonsavan, zocht een lokale woonruimte, startte Lao taalles. Na een maand liep mijn inreis-visum af dus nam ik de bus naar de hoofdstad Vientiane om een stempel te halen bij het ministerie van gezondheidszorg waar ik mijn officiële werkvergunning zou ontvangen. Daar wisten ze van niks. En daar wilden ze ook van niks weten. Daar kreeg ik te horen dat het zo niet werkt in de wereld van ontwikkelingswerk. Ik werd zonder pardon het land uitgestuurd en kon terugkomen als ik een contract met een Japanse NGO voor elkaar kreeg. Japan had geen mensen nodig in Laos…
Daar stond ik dan. De dichtsbijzijnde grens overgezet: naar Thailand. Ik schreef Clear Path International aan en las met gemengde gevoelens het antwoord dat ik ‚wellicht als vrijwilliger iets kon doen in de Mae Tao kliniek in Mae Sot‘. Natuurlijk was ik blij dat ik ergens terecht kon, maar tegelijkertijd was ik bang dat ik na een maand opnieuw mijn biezen zou kunnen pakken. Maar dit keer liep het anders: ik werkte uiteindelijk bijna 4 jaar aan diverse projekten langs de Thais-Birmese grens. Hier zijn nog wat artikelen uit die tijd te lezen.
Ons programma richtte zich op landmijnslachtoffers in en uit Birma en alles wat er voor hun revalidatie nodig is. Variërend van levensreddende operaties en wondzorg, het fysiek en psychisch voorbereiden op het aanmeten van een prothese, tot het daadwerkelijke proces van leren omgaan met een kunstbeen of -arm en de terugkeer naar daar waar elke dag een nieuw landmijnongeval dreigt. We hebben de opleiding van lokale krachten op alle deelgebieden in gang gezet. Met uitzondering van de opleiding tot prothesemaker ontwikkelde ik de meeste training-programmas zelf en zocht de samenwerking met lokale in internationale collegas – psychologen, chirugen, verpleegkundigen.
Mijn tijd in Zuid-Oost Azië was de stapsteen naar de wereld van ontwikkelings- en noodhulp. Ik leerde andere dingen dan op school: hoe je een prothesewerkplaats bouwt; hoe je aan het juiste materiaal komt als de gebruikers ervan illegaal en ongewenst zijn; hoe je een boerderij bouwt waar geamputeerden kunnen werken en hun familie weer kunnen voorzien van voedsel of inkomen; hoe je een opvangtehuis voor mannen die ogen en armen verloren hebben aan landmijnen draaiende kunt houden. Ik leerde hoe de vluchtelingenopvang van de Verenigde Naties georganiseerd is en dat ook een goede opleiding geen beschermend schild biedt tegen levensverwoestende landmijnen. Ik leerde omgaan met het verlies van mijn direkte medewerkers – op weg in de jugle om ‚mine-risk-education‘ in de dorpen door te voeren en daarbij zelf op een landmijn gestapt. Ik leerde hoeveel leed mensen elkaar aandoen en hoe sterk de wil om te overleven kan zijn.
Het was een intensieve tijd, het was een indrukwekkende tijd. Ik heb veel gezien dat moeilijk te relativeren is. Maar wat mij het meeste is bijgebleven, is de levenskracht van de mensen waarmee ik werkte. Zelfs nadat al hun bezittingen zijn verbrand, hun vrouwen, moeders en zussen zijn verkracht, hun zonen zijn opgehaald om als kindsoldaten tegen hun eigen volk te vechten, hun kameraden zijn gedwongen om als levende landmijndetectoren voor de legertroepen uit te lopen … zelfs dan is er een reden om verder te leven en door te gaan totdat het beter wordt.
Hieronder zijn een paar artikelen te lezen die ik destijds schreef.
RSS – Beiträge
Du muss angemeldet sein, um einen Kommentar zu veröffentlichen.