Vlak voor me fietst een man. Hij rijdt op een krakkemikkig krakende fiets, niet sneller dan nodig is om net niet om te vallen. Op de bagagedrager -gemaakt van houten plankjes en ijzerdraad- vervoert hij een enorme zwarte teil met gele, witte en roze bloemen. Wanneer hij over een hobbel rijdt klotst het water over de rand. Ik heb hem vele malen vaker gezien; hij is voor mij het prototype voor het straatbeeld van Mae Sot geworden. Waar ik hem ook tegenkom, hij is altijd op weg naar de markt. Hij draagt een blouse die blauw moet zijn geweest, maar inmiddels zwart geworden is. Zijn groene longyi -een soort rok die de meeste Burmese mannen dragen- zit strak om zijn middel geknoopt. Omdat ik me steeds weer verbaas hoe ze daarmee kunnen fietsen, zakken mijn ogen af naar de pedalen. Dan pas zie ik dat hij twee verschillende benen heeft. Een bruin been en een grijs been. Hij draagt een prothese uit de Mae Tao kliniek. Hij heeft, net als zovelen anderen, de tenen van de prothesevoet geknipt. Zo past zijn slipper beter.

Ik ben terug in Mae Sot. Een paar weken was ik op andere plaatsen voor werk en ontspanning. Een boel avonturen rijker, een fantastische tijd achter de rug, begint ook voor mij het dagelijkse leventje weer. Vooral de kleuren, maar ook de geuren op de markt brengen me volledig terug in Mae Sot. Alleen al de gezichten vol met tanaka (geel boomwortelextract dat de Burmezen wel gebruiken, maar Thai niet)…

Ik slenter met m’n slippers, want dat hoort hier zo. Een man heeft een stukje stoep volgelegd met groene bladeren, ingesmeerd met witte pasta. Nauwkeurig strooit hij wat tabak op elk blad, een tweede man volgt met fijngehakte betelnoot. Dan komen nog wat ondefinieerbare beetjes van dit en van dat bij en tenslotte worden er mooie kleine pakketjes van gevouwen. Hapjes betenoot, te koop voor 1 Baht (2 ct) per stuk. Een forse vrouw in het standje ernaast staat vlees te hakken. Het gereedschap wat ze gebruikt is eerder een zwaard te noemen dan een mes. Met haar moet je geen ruzie krijgen! Dan zie ik er op haar tafel ligt: schapenkoppen, en vanalles wat eraan vast heeft gezeten. Opvallend, want schapen zie je hier nagenoeg niet.

Een hond rekt zich uit en sjokt weg, richting de varkensverkoper iets verderop. Dan zie ik nog 2 honden liggen, op de plank onder het hakblok van de gevaarlijke vrouw. Wanneer ze op de schapenkoppen inhakt kijken de honden geïrriteerd naar boven, maar besluiten dan toch dat het te warm is om ook maar een poot te verzetten. Ik loop door, langs de vissen. En weer ben ik verbaasd, want er liggen een paar enorme joekels bij. De kleinere visjes liggen te drogen in de zon. Sommige per 3 ingepakt in een rieten mandje, anderen keurig netjes zij aan zij naast elkaar gelegd, glinsterend in de zon. Het gekakel van kippen die levend worden geplukt doet me besluiten om naar huis te gaan. Ik heb gevonden wat ik zocht: een hangmat in legergroen en aanmaakstokjes om te koken op ons vuurpotje thuis.

Onderweg pak ik een klein noedelsnackje in een bananenblad mee en ik bedenk me dat het vandaag 29 januari is. Over precies een maand ben ik alweer in Nederland.

Op het balkon van mijn Thaise huisje wapperen de Thaise vlag en de koningsvlag in de wind. Het is stil in de straat, zelfs aan de overkant. Niet lang geleden was er nog een groot straatfeest gaande. De hele buurt was uitgelopen, er stond een partytent en ik kon me met moeite een weg banen door de brommers. 4 dagen en 4 nachten Thaise muziek, afgewisseld met het monotone gebrom van de monnikengebeden. De overbuurman was overleden; het werd flink gevierd.

Maar de rust is wedergekeerd. Het enige geluid dat ik nu hoor is het gestage naderen van een koe met een bel. Het is een mooie witte koe, met flinke horens. Een oud mannetje met rimpelvel en een strohoed loopt 2 maal per dag met het dier door de straat, op weg naar het veld verderop. Altijd even traag, stier Herman en zijn baasje. Een grote salamander ligt op te warmen op het dak van de buurman en ik installeer me om aan het werk te gaan. De plicht roept; ook hier.

Lobke[:en]January 2008

A man rides on his bicycle in front of me. It’s a rickety creaking bike, which he rides not faster than needed in order not to fall over. On his carrier –made from pieces of wood and steel wire- he carries a large black bowl with yellow, white and pink flowers. When he hits a bump the water splashes over the edge. I saw him many times before; he is to me the prototype in the Mae Sot street view. Wherever I see him, he is always on his way to the market. He wears a shirt which must have been blue once, but turned black in the meantime. His green longyi –a type or skirt worn by most Burmese men- is knotted tight around his waist. Because I always wonder how they can ride their bicycles in their logyi, my eyes drop down towards the pedals. Only then I notice that he has two different legs. One brown and one grey leg. He’s wearing a prosthesis from the Mae Tao clinic. He, like many others, has cut the toes off his prosthetic foot. That way his flip flop fits better.

I’m back in Mae Sot. The past few weeks I was stationed elsewhere for work and relaxation. After many adventures, and a fantastic time, the daily life starts again. In particular the colours, but also the smells on the market make me feel being back in Mae Sot. Their faces painted with tanaka (yellow tree root extract which Burmese use, but Thai don’t)… I stroll the streets on my flip flops, as one is supposed to do here. A man occupied the pavement with green leafs, smeared with white paste. With great precision he puts some tobacco on each leaf, a second man follows with crushed betel nut. Some other undefined bits and pieces are added, and finally the whole is wrapped into little packages. Betel nut bites for sale, for 1 Baht (2 ct) per piece. A sturdy woman in the stand next door minces chunks of meat. The tool that she uses would rather be called a sword than a knife. Not a lady to mess around with! Then I notice what she has on display at her table: sheep heads and everything that used to be attached to them. That’s remarkable, while sheep are not so frequent here.

A dog stretches itself out and slowly makes his way to the pig stalls a bit further down the road. Then I see another two dogs lying, right under the cutting board of the dangerous lady. They look up and seem irritated, but it’s too warm to put once paw in front of the other. I continue my way, along the fishes. And again I’m surprised, this time because of a few enormous species. The smaller fishes are being dried in the sun. Some are packed with 3 in a little basket, others neatly put side by side, shining in the sun. The view of the clucking chickens being feather picked makes me decide to return home. I found what I was looking for: a camouflage coloured hammock and kindling-wood to use for our cooking stove at home.

On my way home I pick up a small noodle snack in banana leaf and I realize it is today the 29^th of January. I exactly one month I’ll be back in the Netherlands. The king’s flag flutters in the wind, on the balcony of my Thai little house. It’s quiet in our street, even at the neighbours across. Just recently there was a big street festivity. The entire neighbourhood was present, they put up a party tent and I had difficulty making my way through the motorcycles. 4 days and 4 nights of Thai music, alternated with the monotone humming of the monks’ prayers. The neighbour from across the street had died; it was celebrated heavily.

But now things are quiet again. The only sound remaining is the steady approaching of a cow with a cowbell. It’s a beautiful white cow, with impressive horns. An old man with wrinkled skin and thatch hat walks it through the street twice daily, on his way to the field further down. Always in the same slow pace, bull Herman and his owner. A big lizard warms up on the neighbour’s roof and I install myself to get to work. Duty calls, here too.

Lobke[:]